سازشناسی | پرویز منصوری
- امین شکل آبادی
- معرفی کتاب
- 21 مارس 2024
کتاب «ساز شناسی»، به قلم روان «پرویز منصوری»، کتابی جامع و مختصر در حیطه ساز شناسی، مناسب برای مخاطبان، علاقهمندان، و هنرجویان موسیقی میباشد. در این کتاب درمورد هر ساز به طور کلی و در حدی که خواننده از خواندن آن خسته نشود، نام برده شده است و تمرکز نویسنده اکثرا بر روی تشریح اجزای هر ساز و روش نواختن آنها بوده است.
به علاوه مشخص شده که هر ساز متعلق به کدام نواحی از کشور است و در کنار ساز های ایرانی، به ساز های غیر ایرانی هم پرداخته شده است ؛ به غیر از دسته ساز های الکترونیک که فقط از این دسته در پیشگفتار کتاب نام برده شده است.
در این کتاب سازها برای راحتی در تشریح، به چهار دسته «سازهای زهی»، «سازهای بادی»، «سازهای کوبه ای» و «ساز های الکترونیک» تقسیم بندی شدهاند که برخی از دسته ها، خود نیز به دسته های کوچک تری تقسیم شدهاند.
در صفحه بندی این کتاب سعی شده است که خواننده تا حد ممکن پای خواندن نگاه داشته شده و از خستگی دور نگه داشته شود. برای مثال، همه عکس های کتاب در صفحات زوج و کنار عنوان هر ساز درج شده است که به گفته پرویز منصوری همه این عکس ها استادان برجسته ساز های مربوطه هستند.
مقدمه کتاب «سازشناسی – پرویز منصوری»
کتاب حاضر با محتوائی درسی، برای هنرجویان دانشسراهای هنر و علاقهمندانی که میخواهند درباره سازهای موسیقی اطلاعاتی کم و بیش جامع کسب کنند، تهیه و تدوین شده است. از آنجا که در کشور ما تاکنون مدارکی مستند یا کتابی جامع در این باره به انتشار نرسیده و مأخذى كم و بيش معتبر وجود نداشته است کار تهیه و تدوین کتاب حاضر می بایست با صبر و حوصله کافی و دقت و وسواس لازم صورت گیرد. به این ترتیب اگرچه کار تکمیل آن همواره به تعویق می افتاد ولی هدف به هر حال این بود که اگر انتشار کتاب به تأخیر می انجامد، دست کم محتوای آن دقیق و مستند باشد.
درباره هر ساز آنچه که لازم بوده البته با رعایت اختصار گفته شد و از این رو توضیح درباره هر ساز غالباً از یک صفحه بیشتر شده است و نیز کوشش شده که هر ساز، علاوه بر توضیحات متن تا آنجا که ممکن بود دارای شکل ساز و تصویر نوازنده آن در حال نواختن باشد. در این مورد کوشش شده که همۀ تصاویر از استادان مسلم آن ساز در غیر این صورت از نوازندگان کم و بیش شایسته گرفته شود و جای آن است که نویسنده کتاب به این وسیله از همکاری آنان سپاسگزاری نماید از نظر صفحه بندی و تأمین زیبایی فرم کتاب اصل بر این قرار گرفته که تصاویر نوازندگان همیشه در صفحه های زوج (صفحه های سمت راست) قرار گیرد.
از این جهت با توجه به حجم گوناگون مطالب درباره هر ساز، گاه در پایان متن یک ساز صفحه ای رها شده و سفید مانده است. هنرجویان میتوانند هر طوری که میخواهند از این صفحات استفاده کنند.
این کتاب از دو بخش کلی «سازهای ایرانی» و «سازهای غربی» و یک بخش ضمیمه تشکیل شده که این یکی نیز به نوبه خود تحت دو عنوان «مطالب نظری نت نویسی با کلیدهای دیگر» و «واژه نامه» تنظیم شده است. در «واژه نامه» کلماتی معنی شده اند که در متن کتاب کمی درشت تر چاپ شده و بیشتر مفاهیمی نظری در موسیقی دارند.
بدیهی است که هنرجو با مطالعه بخش ضمیمه، خود به لزوم و فایده آن پی خواهد برد. امید است که انتشار کتاب حاضر در بالابردن معلومات و افزودن اطلاعات خواننده و نیز در تشدید شوق او به یادگیری مطالب بتواند مؤثر باشد تا برای نویسنده کتاب نیز از این رهگذر پاداشی معنوی ملحوظ شود.
ايضاً بر نویسنده فرض است که از زحمات و دلسوزیها و دقتهای چاپخانه و بخصوص از وسواسی که طراح این کتاب آقای محمد تقی خطیبی در کار آماده کردن کتاب داشته اند، سپاس گزارد و بر این صفات ایشان ارج نهد.
پرویز منصوری
بهمن ماه ۱۳۵۳
درباره نویسنده | پرویز منصوری
پرویز منصوری موسیقیدان، معلم و مولف ؛ مدرس تئوری موسیقی و منتقد موسیقی متولد ۱۳۰۳بود و موسیقی ایرانی را نزد موسی نی داود در دوره کوتاه و موسیقی کلاسیک اروپایی را در هنرستان موسیقی تهران از محضر حشمت سنجری و حسین ناصحی بهره برد.
وی سالها استاد هنرستانهای موسیقی در تهران بود و در سالهای پس از انقلاب ؛ ادامه تحصیلات خود را در اتریش دنبال کرد. کتاب «تئوری بنیادی موسیقی» مشهورترین اثر اوست که در سال ۱۳۷۱ به عنوان «کتاب سال» در ایران برگزیده شد.
ازدیگر آثار این استاد موسیقی می توان به ترجمه کتاب های “چگونه از موسیقی لذت ببریم”و “دعوت به شنیدن” اشاره کرد.از او صدها نوشتار در زمینه نقد موسیقی، جامعهشناسی موسیقی، سازشناسی و… به زبان پارسی منتشر شدهاست.
پرویز منصوری به عنوان یکی از تاثیرگذارترین معلمان و پیشگامان توسعه آموزش نوین موسیقی علمی در ایران شناخته شده و تا کنون دهها تالیف و مقاله ارزشمند در زمینه موسیقی ایرانی نوشته است.
بزرگ ترین خدمت استاد منصوری تألیف و ترجمه کتاب های بنیادی برای آموزش موسیقی بوده است. او زمانی این کار را آغاز کرد که فقدان منابع علمی موسیقی در ایران بشدت احساس می شد.
وی در سال ۱۳۹۰ دیده بر جهان فرو بست.
قسمتی از کتاب سازشناسی پرویز منصوری:
. . . ساز وسیله ای برای بیان و اجرای موسیقی است. به عبارت دیگر هر وسیله ای که بتواند صوت موسیقی به مفهوم اعم تولید کند ساز نامیده میشود.
تعداد سازها بسیار زیاد و نا محدود است به طوری که نمیتوان بدون دسته بندی کردن آنها حتی ساز های مهم تر را شناخت. در این دسته بندی ساز ها در چند رده مختلف قرار میگیرند:
الف) ساز هایی ک تولید صدا در اعمال توسط سیم یا زه صورت میگیرد. این دسته خود ب چند دسته کوچک تر تقسیم میشوند.
- دسته ای که سیم به وسیله کشیدن(زخمه زدن) با انگشت و مضراب، تولید صوت میکند، مانند: تار، گیتار و غیره (سازهای زهی زخمه ای).
- دسته ای که سیم به وسیله کشیدن آرشه، صوتی حاصل میکند، مانند: ویولون، کمانچه و غیره (سازهای زهی آرشه ای).
- دسته ای که با کوبیدن وسیله چکش مانندی بر روی سیم، صوتی از آن حاصل میشود، مانند: سنتور (سازهای زهی کوبشی).
- دسته ای که با کوبیدن «چکش» روی سیم، به وسیله مکانیکی انجام میگیرد، مانند پیانو (سازهای زهی شستی دار).
ب) ساز هایی ک صوت در آنها در نتیجه دمیدن هوا حاصل میشود. این دسته نیز به نوبه خود به چند دسته کوچک تر تقسیم میشوند.
- دسته ای از سازها که از جنس چوب (یا آبنوس) ساخته شده اند، مانند: فلوت، کلارینت(غرهنی) و غیره (سازهای بادی چوبی).
- دسته ای از سازها که از جنس مس، برنج یا حتی نقره ساخته شده اند، مانند: ترومپت، ترومبون و غیره (سازهای بادی برنجی).
- دسته ای از سازها مانند پیانو، که دارای شستی هستند و حصول صوت با دمش هوا به وسیله الکتیریکی یا مکانیکی انجام میگیرد، مانند: ارگ، آکاردئون و غیره ( سازهای شستی دار بادی).
پ) ساز هایی که صوت در آنها در نتیجه کوبیدن حاصل میشود. تعداد و انواع این ساز ها بسیار زیاد است و به طور کلی همه را جزو ساز های ضربی به حساب میآورند.
- دسته ای که بر روی آنها پوست کشیده شده است و با دست یا چوب بر آن میکوبند، مانند: تیمپانی، نقاره، دایره و غیره.
- دسته ای که بر هر دو سطح بالائی و پایینی آن پوست کشیده شده و خود ساز را به شکل استوانه ای ساخته اند و با دست یا چوب به یک طرف یا هر دو طرف میکوبند، مانند: دهل، طبل بزرگ نظامی، طبل کوچک و غیره.
- دسته ای چند، که ساز در اساس از دو تکه چوب یا فلز ساخته شده استکه هر دو به هم کوبیده میشود، مانند: سنچ، قاشقک و غیره.
- و بالاخره دسته ای که به وسیله کوبیدن چکش بر روی تیغه های فلزی زنگوله و غیره، اصواتی مخصوص و زنگوار حاصل میشود، مثل: مثلث و غیره.
ت) امروزه علاوه بر انواع بالا ساز های دیگری هم ساخته شدند که مهم ترین دسته های جدید ساز های الکترونیک هستند که در این کتاب جداگانه از آنها بحثی نمیشود. . . .
این پست چقدر برای شما مفید بود؟
روی یک ستاره کلیک کنید تا به آن امتیاز دهید!
میانگین امتیاز 0 / 5. تعداد آرا: 0
اولین نفری باشید که به این پست امتیاز می دهید.